Urodziła się w wielodzietnej rodzinie dnia 17 kwietnia 1865 roku w Loosdorf w Austrii. Jej ojciec był kapitanem huzarów i szambelanem cesarskim. Na chrzcie świętym otrzymała imiona Julia Maria. Była rodzoną siostrą bł. Marii Teresy Ledóchowskiej powszechnie nazywanej matką czarnej Afryki, założycielki sióstr klawerianek, beatyfikowanej przez Pawła VI w 1975 roku.
W latach 1874-1883 Julia Maria kształciła się w Instytucie Najświętszej Maryi Panny prowadzonym przez Panie Angielskie w Sankt Polten. W roku ukończenia nauki przeniosła się wraz z rodziną do Lipnicy Murowanej w diecezji tarnowskiej.
O, Panie, niech będę jak promyk słoneczny,
św. Urszula Ledóchowska
co wszędzie pociechę, wesele roznosi,
co wszędzie Twą chwałę i dobroć Twą głosi,
co jakby Twój uśmiech, o Panie Przedwieczny.
W roku 1886 wstąpiła do urszulanek w Krakowie. Podczas obłóczyn dnia 17 kwietnia 1887 otrzymała imię Maria Urszula. Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i umartwieniach. Pierwszą profesję zakonną złożyła dnia 28 kwietnia 1889 roku. Następnie pracowała w krakowskim internacie sióstr. W 1904 roku jako przełożona domu kierowała internatem. Dwa lata później założyła pierwszy na ziemiach polskich internat dla studentek szkół wyższych. Powołanie do wychowania młodzieży i opieki nad nią odkryła jeszcze w nowicjacie.
W 1907 roku, na polecenie władz zwierzchnich, złożyła urząd, przywdziała strój świecki i udała się do Petersburga, aby objąć tam kierownictwo zaniedbanego internatu i liceum św. Katarzyny. Już w rok później została tam erygowana autonomiczna placówka urszulańska.
Po wybuchu I wojny światowej Urszula Ledóchowska została zmuszona przez władze carskie do opuszczenia Rosji. Apostołowała w krajach skandynawskich i prowadziła różnorodną działalność, aby uzyskać pomoc dla Polaków udręczonych wojną. Wygłaszała odczyty, prowadziła wykłady, pisała artykuły i odezwy a także wydawała polskie książki. Jednocześnie nie zaniedbywała swego zgromadzenia, rozrastał się nowicjat i dom zakonny w Szwecji. Pod koniec wojny Urszula Ledóchowska przeniosła go do Danii, gdzie założyła również szkołę i dom opieki dla dzieci polskich. Organizowała również pomoc materialną dla zamieszkałych tam Polaków. Działalność przyniosła jej tytuł Honorowego Członka Komitetu Pomocy Polsce w Vevey oraz order Polonia Restituta i Krzyż Niepodległości.
Nie wszyscy zostaliśmy powołani do bohaterstwa męczeństwa, ale wszyscy powołani jesteśmy do bohaterstwa świętości.
św. Urszula Ledóchowska
W roku 1919 wróciła do Polski i zorganizowała w Pniewach pod Szamotułami (województwo poznańskie) ośrodek dla nowej gałęzi urszulanek tzw. szarych. Kiedy poprosiła papieża Benedykta XV o zatwierdzenie nowego zgromadzenia, które w tak niezwykły sposób powstało podczas jej apostołowania – otrzymała je w dniu 7 czerwca 1920 roku. Włodzimierz Ledóchowski, rodzony brat Urszuli, ówczesny generał jezuitów był rzecznikiem dzieła swojej siostry wobec Stolicy Apostolskiej.
Lata międzywojenne stały się dla Urszuli Ledóchowskiej czasem umacniania zgromadzenia i jego apostolatu, którego treścią była służba Bogu i wychowanie młodzieży. Według matki Urszuli „służba Boża to modlitwa i nieustanne zgadzanie się z wolą Bożą (…) to pokuta i ciche, radosne przyjmowanie woli Bożej. Służba Boża to miłość – najczystszy akt miłości, odważne spełnianie woli Bożej zawsze i wszędzie”.
Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwane powszechnie urszulankami szarymi szybko rozprzestrzeniło się w różnych częściach Polski, zwłaszcza na Wschodzie, a także we Francji. Matka Urszula wiele podróżowała, wizytowała poszczególne domy, kształtowała w siostrach ducha ewangelicznej radosnej służby. „Naszą polityką jest miłość. I dla tej polityki jesteśmy gotowe poświęcić nasze siły, nasz czas i nasze życie” – powtarzała często.
Nieraz uśmiech Twój wlać może do duszy zniechęconej, smutnej, zbolałej, jakby nowe życie, nadzieję, że nastaną lepsze czasy, że nie wszystko stracone, że Bóg czuwa.
św. Urszula Ledóchowska
Zakończyła swoje bardzo aktywne, wypełnione miłością bliźniego życie dnia 29 maja 1939 roku w Rzymie. Tam też została pochowana w domu generalnym mieszczącym się przy via del Casaletto. Dnia 20 czerwca w czasie II pielgrzymki do Polski Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał beatyfikacji matki Urszuli Ledóchowskiej, a następnie 18 maja 2003 roku wpisał ją w poczet świętych, ustanawiając jej wspomnienie na dzień 29 maja.